Een paar jaar geleden gaf ik de klassieke voornemens voor het nieuwe jaar op. Ik was ontmoedigd door een decennium van belofte om een bepaald gewicht te verliezen of een bepaald aantal trainingen te doen in een jaar. Ik was maar al te bekend met het alles-of-niets-gevoel dat snel werd vervangen door een gevoel van schaamte door het verknoeien van een training, of het zien van het cijfer op de schaal omhoog in plaats van omlaag. Ik was van alles opgebrand, dus ik gaf al die numerieke doelen op. Ik had trouwens nooit echt een van die resoluties voltooid, zei ik tegen mezelf. Behalve één.
De enige resolutie die ik ooit heb aangehouden, was meer een uitdaging. Het was mijn tweede jaar op de universiteit en ik beloofde mezelf dat ik 365 dagen lang elke dag iets goeds over elke dag zou opschrijven. Tegen het einde van het jaar had ik een planner vol goede dingen. De meeste waren maar een paar woorden: 'Familie' of 'Een goede eerste date' of 'De hele dag schrijven'. Ik herinner me dat ik op 1 januari terugkijk op alle goede dingen en een enkel woord of zin zag en meteen wist met welk moment of welke herinnering het verbonden was. Ik herinner me ook dat ik dacht hoe gemakkelijk het was geweest. Voor de eerste keer, misschien ooit, hield ik vast aan een dagelijkse uitdaging, een jaarlange resolutie - en het was helemaal niet zo moeilijk.
Zelfs al was het zo simpel als elke dag een paar woorden schrijven, ik was trots op mezelf dat ik ergens aan vasthield en dankbaarder dan ooit tevoren voor het voorgaande jaar. Het blijkt dat het veel gemakkelijker is om na te denken over de positieve punten van een jaar als je tientallen pagina's hebt vol met redenen waarom. De waarheid is dat wanneer mensen aan het begin van een nieuw jaar een resolutie aannemen, ze niet zozeer op zoek zijn naar een tastbaar eindresultaat als wel naar een gevoel. Toen ik mezelf jaar in jaar uit beloofde dat ik het jaar dunner zou eindigen, wilde ik mezelf weliswaar kleiner maken, maar meer dan dat zocht ik naar het gevoel dat ik dacht dat ik mezelf zou verkleinen. Hoewel ik eerder zei dat mijn obsessie met gewichtsverlies was: 'Gewoon, weet je, over gezond zijn', dacht ik in werkelijkheid dat dunheid me gelukkiger zou maken. Ik dacht dat ik me daardoor beter in staat zou voelen om het leven volledig te ervaren, en dankbaar zijn voor dat leven.
Toen ik mezelf jaar na jaar beloofde dat ik het jaar dunner zou eindigen, wilde ik mezelf weliswaar kleiner maken, maar meer dan dat was ik op zoek naar het gevoel dat ik dacht dat ik zelf zou krimpen.
Het kostte me nog een paar jaar om alles samen te stellen, maar wat die lijst van 365 goede dingen me heeft geleerd, is dat geluk voor ons allemaal beschikbaar is. Er is geen jarenlange toewijding aan hardlopen, pilates of diëten voor nodig om daar te komen. Je hoeft geen tien pond te verliezen om daar te komen. Soms duurt het elke dag maar 10 seconden om dankbaar te zijn voor iets kleins. Aan het einde van de 365 dagen voelde ik me krachtig, maar terugkijkend was die kracht niet omdat ik elke dag iets deed nadat ik had gezegd dat ik het zou doen. Het was omdat het me hielp te beseffen dat geluk voor ons allemaal in zijn volle vorm beschikbaar is, ongeacht wat we wegen of hoeveel we rennen. Het is er altijd als we ernaar zoeken, het erkennen en echt geloven dat we het verdienen.
Als ik moest raden, zou ik aan het begin van dat jaar, toen ik besloot om elke dag iets goeds op te schrijven, ook tegen mezelf gezegd hebben dat ik dat jaar zou afvallen. Ik kan me niet herinneren of het 10, 15 of 20 pond was, maar ik weet zeker dat het op mijn lijst stond, naast 365 goede dingen, want dat was het altijd. Aan het einde van dat jaar viel ik niet meer af, maar ik kan me dat feit zelfs niet meer herinneren. Want of ik nu wist dat ik ernaar op zoek was of niet, dat gevoel waarnaar ik op zoek was, was er al voor me.
Byrdie-redacteuren laten dit jaar resoluties achterwege - dit is wat we in plaats daarvan doen
