Tijdens yoga afgelopen zomer begon de instructeur de les door de groep de instructie te geven om rechtop te staan in berghouding. 'Voeten bij elkaar, handen in het midden van je hart,' zei ze. 'Sluit je ogen en luister naar je lichaam. Wat wil je van deze praktijk? "
Ik sloot mijn ogen niet. In plaats daarvan staarde ik naar mijn spiegelbeeld in de spiegel en probeerde mijn rug subtiel te buigen op een manier die mijn dijen zou scheiden. Het was een truc die ik oppikte terwijl ik in de diepte van mijn eetstoornis was: mijn houding aanpassen om de altijd begeerlijke dijopening beter te benadrukken. En hoewel ik tegenwoordig veel meer vrede heb met mijn veel gezondere (en veel sterkere) lichaamsbouw, zijn sommige gewoonten moeilijker. Ik heb gemerkt dat yoga enorm nuttig is, omdat er geen betere manier is om je problemen op te lossen dan door jezelf letterlijk in fysiek compromitterende posities te plaatsen.
In die mooie seconden veranderen je prioriteiten; er is geen ruimte voor twijfel of onzin of giftige gedachten, alleen adem en focus. Het is oefenen voor het echte leven, het loslaten. Maar die eerste paar minuten van de les - de minuten voordat ik me precies herinner waartoe mijn lichaam in staat is - zijn vaak als ik merk dat ik het meest kwetsbaar ben. Die onzekerheid wordt naar mij teruggekaatst, versterkt door de omringende spiegels. Dus ik buig mijn rug en verplaats mijn gewicht, terwijl ik stilletjes mijn dijen beoordeel.
Wat wilde ik van deze praktijk? Ik sloot eindelijk mijn ogen, zuchtte diep en herhaalde in stilte mijn gebruikelijke mantra: acceptatie.
Zeemeermin-dijen versus dijopeningen
Toevallig genoeg bladerde ik de volgende ochtend door mijn nieuwsfeeds toen mijn blik op een kop viel. 'Zeemeermindijen zijn de nieuwe dijgap', kraaide hij. Het verhaal beschrijft het laatste lichaamspositieve bericht op Instagram: vrouwen posten foto's van hun dijen die elkaar raken met de hashtag #mermaidthighs, waarmee ze in feite de spreekwoordelijke vinger naar de opening geven. Maar hoewel het mijn hart verwarmt om te zien dat al deze zelfliefde viraal gaat - vooral omdat ik dacht aan het ongemak van mijn dijen die elkaar de vorige avond tijdens yoga aanraakten - deed het me ook even pauzeren.
Als positiviteit van het lichaam gaat over onvoorwaardelijke acceptatie - als het doel is om te stoppen met het onderzoeken van een paar slechte millimeters vlees tussen onze benen - waarom gebruiken we dan het aanraken van dijen als de moreel superieure reactie op de dijspleet? Bovendien, waarom noemen zoveel van de zeemeermin-dij-koppen het een lichaamspositieve trend? Waarom, vertel het, noemen we het "de nieuwe dijbeenopening?" Kunnen mijn dijen, in al hun fluctuerende grootte en kracht, voor altijd de nieuwe dijspleet zijn? En die van jou ook? En die van iedereen?
Afgelopen zomer zag ik hoe de prachtig gespierde dijen van Simone Biles haar in de Olympische geschiedenis stortten. Aan de andere kant zag ik dat de duidelijk slankere benen van de Keniaanse marathonloper Jemima Sumgong haar ook naar de overwinning droegen. Niemand twijfelt aan de variatie in hun lichaamsbouw; dat zou irrelevant en eerlijk gezegd een beetje beledigend zijn. In plaats daarvan vieren we hun lichaam als opmerkelijke vaten van kracht, focus en toewijding. Maar hier is het ding: waarom houden we onszelf aan zo'n heel andere standaard? Al onze lichamen zijn opmerkelijk; we huisvesten allemaal zo'n ongelooflijke kracht, veerkracht en potentieel. Het enige verschil is dat we deze kwaliteiten niet allemaal aanscherpen en kanaliseren in het specifieke doel om Olympisch goud te behalen.
Uw perspectief veranderen
Voor de meesten van ons is het de bedoeling dat ons lichaam ons door de vele obstakels en onverwachte wendingen van het leven leidt - iets dat de grootste viering verdient, maar schijnbaar ondergeschikt is geworden aan deze wereldwijde viering van atletisch vermogen, hoe leuk het ook is om naar te kijken. . In plaats daarvan snijden we onze lichamen af en kibbelen over de stukjes en beetjes, waarbij we wat de ene bevolking als esthetisch beschouwt, afzetten tegen wat een andere vindt dat moreel beter is. Uiteindelijk bieden we ons lichaam gewoon aan de samenleving aan, waarbij we de meningen van de massa afwegen. En door het eigendom op te geven van het enige dat het diepst van ons is, maken we onszelf pijnlijk kwetsbaar voor voortdurende ontevredenheid. Zelfs met tijd en eigenliefde zijn deze wonden het moeilijkst te genezen.
Maar er is een uitweg. Bij yoga hielden mijn dijen gisteravond sterk en stabiel terwijl ik me manoeuvreerde in houdingen die me altijd lastig bleken te zijn, waarbij ik het gewicht van mijn hele lichaam in evenwicht hield, ondoordringbaar en veerkrachtig voor de jaren van harde woorden, boze tranen en ronduit misbruik. ' ve tegen hen gestapeld. En ondanks de zelfkritiek die me volgde in mijn praktijk, sloot ik het af door mijn benen stevig samen te knijpen, dankbaar voor hun kracht, zelfs als mijn geest moeite heeft om op één lijn te blijven. Ze deden precies wat ze moesten doen. Hun grootte en de manier waarop ze elkaar aanraken, hadden er niets mee te maken. Ik herinner me mijn woord, mijn mantra: acceptatie. Ik begin net te begrijpen wat het betekent.
7 Welzijnsexperts leggen uit "lichaamsneutraliteit" en waarom het de moeite waard is om te onderzoeken
