Beauty-editors staan niet bepaald bekend als merkloyaal. In feite kunnen maar heel weinigen meer dan één product noemen waarmee ze al meer dan een paar maanden een monogyn relatie hebben. Het is niet dat we van nature wispelturig zijn. Het is gewoon dat tegen de tijd dat we de bodem van onze onmisbare pot nachtcrème raken, er een nieuwe op ons wacht waar we zeker verliefd op zullen worden. (Het leven is zwaar, we weten het.) We vertellen je dit allemaal alleen om het belang te benadrukken van de producten die wel in onze reguliere rotatie komen - degenen die niet worden vervangen door de nieuwste en beste, onze enige echte ( schoonheid) liefdes. Dit zijn onze liefdesverhalen over producten. Genieten!
Vraag een vrouw om haar favoriete lippenstift te delen, en een dromerige blik zal haar gezicht kruisen, zoals dat van iemand die zich plotseling verloren, vroegere liefdes herinnert. Er is misschien geen product dat zo emotioneel geladen is, of in staat is om een gezicht te transformeren. Voor mij is lippenstift altijd mijn eerste productliefde geweest - degene waar ik bij de eerste veeg wanhopig naar viel, en degene die me echt enthousiast maakte over het dragen van make-up (ik probeer over de ongelukkige blauwe eyeliner-fase te glijden tijdens mijn vroege formatie-) tienerjaren - de bril hielp ook weinig). Ik zou door de gangpaden van mijn plaatselijke Rite Aid slenteren, urenlang naar de kleine kogels staren, voor- en nadelen afwegen, ze voor mijn gezicht houden om te zien of ze zouden werken met mijn huidskleur. Ik gaf destijds de voorkeur aan rood. Net als Dita Von Teese vond ik een kracht in het aanbrengen van de grimmige, opvallende tint - het was het make-up-equivalent van het aantrekken van een strakke onderjurk. "Kijk naar me!" leek het te zeggen. "Ik ben zelfverzekerd en sterk, en iemand die je wilt leren kennen."
Noem het volwassenheid, of ervaring, of een te veel huiveringwekkende foto's waarbij de rode lippenstift die ik droeg trots eenvoudigweg werd vertaald als opzichtig, maar tegenwoordig vallen mijn voorkeuren voor lippenstift ver aan de andere kant van het spectrum. Ik neig naar zachte pink-naakten, of diepe bessen, of af en toe een diepe wijn - nooit echt rood, of zelfs maar iets dat op rood lijkt. Vooral tinten in het "baksteenrood" -gebied zijn mij gewoon niet, hoewel ik het niet kwalijk nemen tegen degenen die ze leuk vinden. Smaak in lippenstift, zoals smaak bij mannen, varieert en geen is beter dan een ander (hoewel Benedict Cumberbatch gewoon zoveel meer arresteren dan Channing Tatum, vind je niet?). Daarom mijn liefdesverhaal met De Matte Revolution Lipstick van Charlotte Tilbury ($ 34) in Bond Girl is zo onverwacht. De tint is moeilijk te omschrijven. Toen ik de kogel voor het eerst verdraaide, dacht ik dat het gewoon een andere Bordeaux-tint was om toe te voegen aan mijn steeds groter wordende verzameling; iets glimmends om te nestelen naast mijn gewaardeerde Marc Jacobs Le Marc Lip Crème ($ 32) in Blow; iets om in een opwelling te gebruiken, maar geen schat; iets om te vergeten. De enige reden waarom ik het zelfs een kans gaf, was omdat het merk Charlotte, make-upgodin die ze is, enkele van de beste lipsticks ter wereld maakt, zowel qua formule als qua kleurselectie.
De eerste keer dat ik de lippenstift gebruikte, was ik me niet eens bewust van de schaduw. Als je iets over iets of iemand denkt, is het moeilijk om je ogen voor de realiteit te openen, vooral als die verschilt van je eerste indruk. Ik dacht dat ik een diepe wijntint aanbracht, dus ik zag een diepe wijntint toen ik in de spiegel keek. Pas later op de dag - en ja, ik geef toe, verschillende complimenten van collega's later - wierp ik mezelf nog een blik toe. De tint op mijn lippen had, tot mijn lichte schrik, duidelijk bruine ondertonen. En zelfs niet op de manier van Kylie Jenner - nee, dit was geen nude op basis van bruin, maar eerder een rood op basis van bruin. De kleur van mijn volwassen nachtmerries. En toch leek er iets met de tint recht in mijn gezicht te komen, zoals een onaangekondigde gast die zich meteen thuis voelt - en eruitziet alsof hij er al jaren was. De bruinrode tint spoelde me niet uit, of deed me eruitzien als een J.Lo-toegewijde uit de jaren 90; "Opzichtig" was het laatste woord dat bij me opkwam. De lippenstifttint had zachte, nauwelijks waarneembare paarse ondertonen waardoor het de perfecte aanvulling was op mijn op geel gebaseerde teint. De schaduw schreeuwde niet: "Kijk me aan!" maar leek eerder de kleurdiepte in mijn natuurlijke lipkleur naar voren te brengen. De afwerking zelf is zijn eigen liefdesbrief waardig, maar ik zal proberen het beknopt te houden. In tegenstelling tot andere matte lipsticks, is het zijdezacht aan te brengen en laat het een zachte, fluwelen finish achter. Nooit uitdrogen of schilferen, het voelt een beetje alsof je je lippen omhult in een dunne kasjmier sjaal; een die je zonder spiegel kunt toepassen - ja, echt waar - terwijl je de deur uit rent.
Daarna waren mijn pas ontdekte liefde en ik onafscheidelijk. Ik droeg het gedurende de dag, veegde het haastig op voor vergaderingen en gooide het in mijn tas voor avondjes uit (vaak wetende dat er later tequila-shots bij zouden komen). Het heeft nooit de rest van mijn make-up overschaduwd, of teveel aandacht getrokken zoals zijn violette tegenhangers. Het bleef eerder betrouwbaar en complementeerde de make-up (of het gebrek daaraan) waarmee het gepaard ging, waardoor ik er alleen maar meer van ging houden.
Dus nu sta ik trots bij mijn Bond Girlen gooide mijn vroegere roodbruine lippenstiftfobieën opzij. Ik ben de meest onverwachte liefde tegengekomen, en niets - zelfs niet het meest verleidelijke op perzik gebaseerde naakt, of zijdezachte, verleidelijke bes - zal ons uit elkaar scheuren.
